Πίσω στο 1985 όπου θυμάμαι μασούσαμε τσίχλα Μπιγκ μπαμπολ, και είχαμε στην τσέπη την ηλεκτρονική κονσόλα της νιντεντο , στο χέρι φορούσαμε το εντυπωσιακό ρολόι casio που μόνο φραπέ δεν σου έκανε.
Ήταν όλα τόσο τέλεια που δεν είχες κάποια άλλη απαίτηση αφού όλα έμοιαζαν τόσο ονειρικά. Η μουσική, οι άνθρωποι, η κουλτούρα, ο τρόπος διασκέδασης έμοιαζαν σαν ένα Ντίσκο Τζουκ Μποξ που έπαιζε ασταμάτητα από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Έριχνες το κέρμα σου & άγγιζες το όνειρο.
No comments:
Post a Comment