Ήμουν έναν παιδί της δεκαετίας 80 που δεν γέρασε ποτέ.

Όσον αφορά τις δεκαετίες που πέρασαν, και που θα περάσουν όλα είναι ένας κύκλος? Η ορισμένες από αυτές παραμένουν για πάντα, έχουν Άστρο, επιβιώνουν και αποτελούν το μέλλον? 

Αυτή ήταν η ερώτηση μου σε μια παρέα νέων ανθρώπων, που έμοιαζαν σαν να ζουν μόνο για το τώρα, και είχαν πλήρη άγνοια για το τι έγινε στο παρελθόν η τι θα ερχόταν από το μέλλον. 

Η τέλος πάντων αυτή την εντύπωση μου έδωσαν, ότι δηλαδή ζούμε μόνο για το τώρα δεν έχουμε όνειρα, δεν έχουμε στόχους , δεν έχουμε φιλοδοξίες, απλά μόνο να περνάμε καλά με εύκολες λύσεις δίχως να πονέσουμε, να δημιουργήσουμε, να αδράξουμε τη ζωή. Είδα μια απορία στα μάτια τους, διότι η ερώτηση μου τους φάνηκε κάπως περίεργη, για να μην πω εξωγήινη.. 

Οι απαντήσεις δεν με ικανοποίησαν ομολογώ, μιας και επικρατούσε η άποψη ότι όλα είναι ένας κύκλος, όλα πάνε και έρχονται, δεν υπάρχουν κάποιες δεκαετίες που ξεχώρισαν, και ότι το παρελθόν δεν χρειάζεται εφόσον έχω το μέλλον. 

Παρόλο που είχα απογοητευτεί από τις απαντήσεις, ήρθε μια τελευταία απάντηση που έμοιαζε σαν μια ηλιαχτίδα μέσα στο σκοτάδι. 

Θα σας απαντήσω εγώ μου είπε. 

Για να φτιάξεις ένα μέλλον με πρότυπα & αξίες χρειάζεται οπωσδήποτε το παρελθόν, όσον αφορά για το αν όλα είναι ένας κύκλος, θα διαφωνήσω με τους συνομιλητές μου. Ο κύκλος πολλές φορές οδηγεί στον κορεσμό, αν πάμε όμως πίσω στην δεκαετία του 60 του 70 και του 80 δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπήρξε κορεσμός.. σαν ο χρόνος να σταμάτησε εκεί. Αυτές οι δεκαετίες ήταν κάτι σαν ευλογία. 

Αφού λοιπόν είχε έρθει η ώρα να φύγω, είχα τελειώσει τον καφέ μου που ήταν ο κλασικός φραπές, και είχα καλυφτεί από αυτήν την απάντηση, φόρεσα το μπουφάν μου με το λογότυπο του pac-man, καβάλησα την χιλιάρα μηχανή και εξαφανίστηκα μέσα στο σκοτάδι. 

Τα μάτια μου είχαν αρχίσει να δακρύζουν από το κρύο καθώς το κοντέρ είχε σπάσει , παρόλα αυτά η ψυχή μου ένιωθε μια ζεστασιά οι αναμνήσεις διαπερνούσαν κάθε τι που με αντιπροσώπευε, ήμουν έναν παιδί της δεκαετίας 80 που δεν γέρασε ποτέ.